Her gün yeni bir gün. Her gün yeni bir ben/sen/biz.
Her gün yeni bir macera.
Her gün yeni deneyimlerle dolu keşif yolcuğu.
Her gün değerli bir gün.
Her gün yaşanılacak belki de tek ve son gün.
Her gün fark etmemiz gereken kendimizle dolu bir gün.
Evet, tek bir günün bile hayat yolculuğumuzda bizim için dopdolu bir gün olduğunu hiç unutmamalıyız. Fark ettiğimiz ya da edemediğimiz büyülerle dolu her yeni yaşanılacak gün ve yaşadığımız gün.
Her akşam uyumadan önce günümüzü baştan sona bir düşünmeliyiz aslında. Nelere öfkelendik, nelere üzüldük, nelere sevindik, neler bizi hangi durumlarda strese soktu ve nasıl çözümler ürettik. Bugün yaşadığımız hangi olay hayatımızda tekrar eden bir olay? Bu soruların cevabı bizi kendimize götürecek cevaplardır. Bize kendimizi tanımamız, görmemiz gerekenleri göstermek için bir ışıktır. Tek bir güne sığabilecek bir ışık. Çünkü günümüzü aydınlatan ışıkta biziz, körelttiğimiz ışığımızla kendimizi karanlığa mahkum edende biziz. Yani demem o ki, gün bizim aydınlığımızla parladığı için çok değerli. Her güne güneş doğar fakat bizler için aynı yoğunlukta doğmaz. Onu değerli kılan, daha da parlatan, parlaklığını karanlık bir günde bile yani her zaman idrak edebilen, “bugün harika geçti” yorumunu yaptıran bizleriz. Güneşinizin güneşliyken de karanlıktayken de var olduğunun bilincinde olun. Kutsallığınız her günü ve dünyayı kapsıyor. Yeter ki güne uyandığınızda heyecanla “bugün beni kendim için ne gibi öğretiler bekliyor”, uyumadan önce de “bugünüm nasıl geçti” diyerek yolunuza ışık olun. Her gününüz anlamaya çalıştıklarınızın, üzerine gittiklerinizin, var etmeye çalıştıklarınızın sinyalleri ile dolu. İhtiyacınız olan tek şey ise ışık. O da bir başkasında ya da bir madde değil, varlığınızda.