Uzun zamandır kendini sevmenin ne anlama geldiğini düşünüyorum. Sevmek eksisi ve artısıyla olmayacağı gibi kendimize göre eksilerimiz ve artılarımız olsa da sevmek komple sevmeyi gerektirir. Bizleri koşulsuz sevsinler istiyoruz ya, önce biz kendimizi koşulsuz sevmeliyiz. Sonra kendime “özgür müyüm?” Sorusunu sordum. Maalesef olmadığımı tekrar fark ettim. Peki özgür olabilmek için neye ihtiyacım vardı? Cevabı da ne mutlu ki buldum. Fakat maalesef uygulamaya kalktığımda bencil oldum. Özgür olmak ve bencil olmak arasında çok ince bir çizgi var. Özgür olmak esasında içerisinde etkilenmezliği de barındırır. Bencil olmak ise etkilenmez olmaya hiç olanak sağlamaz çünkü paylaşım içinde olunmaz. O zaman hem özgür olup hem de nasıl bencil olmayacağız? Sınırlarımızın farkında olarak yaşarsak eğer, özgürlük dediğimiz kavramın sınırlarını çizebilirsek hem kendimizi severiz hem de değer veririz. Evet fedakâr olmak lazım. Peki o zaman ben/sen kimim/kimiz? Fedakâr olabilme sınırlarım ne? Ne kadar esneğim? Gerçekten sınırsız mıyım? 
Her şeye önce kendimizi sorgulayıp anlamakla başlamalıyız. Ben hala sorguluyorum :) Her geçen zaman farklı şeyler getiriyor ben ile ilgili. O yüzden henüz başlamadıysanız kesinlikle başlamanızı tavsiye ederim. Bazı bazı can acıtıcı olsada, değişim için adım atmaktan korkup kaçsakta insanın kendini bilmesi şahane bir şey, yolculuğu sırasında ölüp tekrar yaratılmak istese bile :)