Hepimizin sevgi anlayışı birbirinden farklıdır. Ben o yüzden sevginin tanımının yapılmaması gerektiğini düşünüyorum. Ailelerimizin bize koşulsuz sevgi verdiğini düşünürüz. Almış olabilenler, bunu insanlığa yayması gerekenlerdir benim gözümde. Çünkü hepimizin amacı insanlığımızın gelişimi için aldıklarımızı paylaşmak, yerine yenilerini koymaktır. Sevgi demişken, sevgi neyi barındırır? Mesela bir baba/anne çocuklarını çok sever fakat kendilerinin isteği dışında bir birey olmamaları içinde ellerinden geleni yaparlar. Koşulsuz sevgi burada nerede? Her şeyine müdahale etmek çocuğu onay ihtiyacına, sevgi ihtiyacına, gizli başka bir benlik yaratmaya itmez mi? İyiliğini düşünmek bir iyilik değildir aslında. Çünkü o iyilik kendilerine göre iyiliktir, kendi geçmiş deneyimlerinden zihinlerine kaydettikleri doğruları içerir. Tecrübe tabii ki önemlidir, fakat kulak vermeyi isteyene söylenmelidir. Yaptırım uygulanmasını gerektirecek bir şey değildir tecrübe. Birey, kendi nazarında değerlendirir ve yapıp yapmamak ona aittir. İyilik bunu zorla yaptırtmak olamaz ya da yapmayınca kızmak, küsmek, evlatlıktan reddetmek. Birey için iyi olan belki de tökezleyip, batırıp kendine yeni bir benlik yaratmaktır. Bu fırsat esas onun için bir iyiliktir. Ben bir anne ya da baba değilim ama hayatımda bunu uyguluyorum. Fikirlerimi her zaman belirtirim eğer istenirse oda, her şeye laf katmam ya da eleştiride bulunmam. Eleştiri, yargılamadan yapıldığında sağlıklı gelir bana. Toparlamak gerekirse, bana göre sevmek önce kendinden/egolarından özgür bırakmaktır sevdiğini. Beraberce bu hayatın tadına varabilmektir. Huzur sağlayabilmektir birbirine. Arkasında ya da önünde değil yanında olabilmek, beraberce destek olarak kendi yollarında yürüyebilmektir. Kabul edebilmektir, anlayabilmektir. Değişebilmektir. Teşekkür edebilmektir varlığı ve ondan aldığı öğretiler için. En önemlisi de yaş fark etmeksizin eşit olduğumuzu bilmektir. Birbirimize sadece birer yardımcı olabiliriz, sahip değil…