Kendi çocukluğumu gördüm rüyamda. Sevdiklerini kaybeden bir çocuk olan; benim, üzerime kim olduğunu bilmediğim bir sürü beden çullanıyordu. Altta kalanın canı çıksın gibi adeta canımı çıkarmak, nefes almamı önlemeye çalışmak istiyor gibiydiler. Bir anda hepsinden sıyrılıp yukarı doğru, ışığa doğru yükselmeye başladım. Yukardan canları olmayan, üst üstte yığılmış bedenler görüyordum sadece. Ve önüme baktığımda ise sadece aydınlık. O an şu soru düştü aklıma altı yaşındaki zihnimden; Neden ben hep sevdiklerimi ve beni sevme şeklini, sevdiklerimi kaybediyorum? Gitmesinler. Sonra işte o bedenleri zapt etmeye çalıştığımı ve beni boğduklarını fark ettim. Peki ama ben neden sevdiklerimi kaybediyorum sorusunun cevabını hala bulamamıştım. Derken içerden bir ses “Çünkü onları yaratıp seven sensin. Onları sevgiyle eşleştiren ve onlar olmadan sevilmeyeceğini düşünen sensin. Fakat hakikatte sevgi sensin. Onları yaratıp sonra yok etmekten vazgeç. Sevgi için birini yaratmaya ihtiyacın yok. Onunla yapacağın her şeyi kendin de yapabilirsin. Yanına seçtiklerin sadece hayat yolunda sana yaşatması gereken deneyimleri yaşatmaya en uygun kişiler. Hiçbiri kalıcı değil. Onlar için sen de öylesin. Seni seven daimî tek kişi var, o da sensin, yani benim. Bu Dünya’ya gelmiş her bir kişinin yolu kendine. Özünüz aynı, “bir “liğiniz aynı ama deneyimleriniz farklı. O yüzden bil ki, sen sevgi olduğunu bildiğin sürece, sevgi her kişide ve her yerde var. Kayıp ise yok. Çünkü var olduğu noktada, var olmaya devam ediyor, sadece maddesel bir boşluk yaratılmış durumda ve sen o boşluğu doldurma peşindesin. Bırak, dışardan doldurma. Onu içindeki sevgi doldursun ve bu şekilde onu, senin sevgin tarafından yaratılmış olduğunu gör. Sevgi acı barındırmaz, huzur, neşe ve daimilik barındırır“ dedi.