Sizce hangisinin bilincinde hareket etmeliyiz? Kendini zorlayarak nereye kadar gidebilir ki insan? Gülmeye zorlamak, anlamaya zorlamak, var olmaya zorlamak, orada bulunmaya zorlamak... Hayatta hiçbir zorunluluğu yoktur insanın. Zorunluluk, kişisel ihtiyaçlarımızdan doğar. Sevilmek icin yapmak, anlamak, düşünmek zorunda hissederiz kendimizi. Yapmassakta o anda çevremizde olan insanlardan laf yeriz. Böylelikle hep vermeye odaklı bir kişilik yaratırız kendimize gerçek olmayan. Halbuki sorumluluk ise toprağımızdan doğar. Önce kendimizden sorumluyuzdur. Kendimizi zorlarken yorulan bizlere hatırlatmak gerekir kendimize olan sorumluluğumuzu. O sorumluluk bize kendimizi verirken, tükenmemek için durmamız gereken noktayı seslenir. İşte burası ödün vermek ile fedakarık arasındaki ince bir çizgidir. İnsan tükenmemek için önce kendini düşünmelidir. Hayatın yelpazesi okadar geniş ki, kendinizi düşünmekten, sevilmemekten, sayılmamaktan korkmayın. Herkesin elbet kendini bulacağı yerler vardır. Sadece sorumluluk bilincinde olun ve ödün vermek ile fedakarlık arasındaki farkı hiçbir zaman unutmayın... unutmayınki kendinizi tüketirseniz, elinizdekileri kaybetmekten korkar onlara bağımlıymış gibi yaşarsanız hayat yeni güzellikler sunamaz çünkü alabilecek ne enerjiniz ne de yeriniz olabilir. Bizler doğduğumuz halimizle, kirlenmemiş beynimiz ve ruhlarımızla sevilesiyiz ve güzeliz...